door Diederik Kelder, Fred Verzijl, Joost Hugo van Son en Joost Flamand
Diederik:
Het moet ergens midden jaren 80 geweest zijn. De band Simply Red was vrij beroemd. Ze hadden een concert in Vredenburg waar ik helaas niet naar toe kon omdat ik moest draaien in de Woo. Rond één uur verspreide het gerucht zich dat de band in de Woo was. Ik had in de Oor gelezen dat de zanger Mick ‘Red’ Hucknall helemaal weg was van oude onbekende jaren 60 soul muziek en dat hij cassettes meedroeg met nummers die hij gevonden had. Ik dacht, dat ga ik uitproberen, en begon de meest obscure soul platen die ik kon vinden te draaien. Na drie nummers had ik beet en stond Mick ‘Red’ Hucknall op de dansvloer. Hulde aan mijn voorgangers die in de jaren 60 die plaatjes aangekocht hadden! Na Mick een paar platen op de dansvloer gehad te hebben dacht ik: tsja we zijn toch studenten dus een beetje flauwe grap moet kunnen en heb ik een plaat van Simply Red opgezet. Mick weg, maar 5 min later kwam een assistent van hem met een cassettebandje waar inderdaad obscure soul muziek opstond naar het meubel met het verzoek of ik dat wilde afspelen. Ik was dan weliswaar niet naar het concert geweest maar, had toch maar mooi het mythische cassettebadje van Simply Red in mijn handen en in de Woo cassetterecorder gehad!
Fred:
Het was op een donderdagavond, ergens in het voorjaar van 1986, Simply Red trad op in het Vredenburgtheater. Ik was daar met een vriendin, na het concert ging zij naar huis, ik naar de Woo. Tot mijn aangename verrassing trof ik daar een kwarrel van mij aan. Altijd leuk om haar te ontmoeten en ik wist ook meteen waar ik die nacht zou slapen … De nacht vorderde en het gerucht ging dat Mick Hucknall en zijn bandleden in da house waren. Ik zag hem en zei hem dat ik z’n concert fantastisch vond. Toen nog een relatief onbekende, relaxte en toegankelijke gast en het bier vloeide rijkelijk. Leuke gesprekken, maar hij had meer oog voor het blonde meisje dat naast mij stond. Kennelijk vond ik ’t allemaal wel best, nam afscheid van die rooie en het meisje, gaf Fred een hand en liep dronken de steeg uit. De volgende ochtend ging de telefoon, het meisje belde. Weet je wat mij is overkomen? Hij is net pas weg! Toen we uit de Woo vertrokken was het vijf uur, hij zei dat hij in Hotel des Pays Bas logeerde en vroeg of ik met hem meeging. Er was geen portier, we konden niet naar binnen! Hij vroeg me waar ik woonde en toen zijn we maar naar mijn kamer gegaan (een kamer in de IBB flat!). Op mijn vraag of het lekker was gaf ze geen antwoord, wel zei ze dat we altijd welkom waren in Manchester!
Als goeie zuiderlingen (Brabo en Limbo) leek het ons gezellig om samen te draaien en om onze feestvreugde te verhogen namen we ook zakken chips en dipsaus mee.
Diederik:
Ik ben in 1983 dj geworden. We hadden ieder twee weken dj vergadering waar de planning gemaakt werd en waar gestemd werd welke platen gekocht zouden worden. Toen ik begon was de grootste gemene deler nogal intellectueel, dwz de Clash en de Cure wel, disco liever niet; verzoekjes inwilligen was al helemaal not done. Als een stel stoute eerstejaars ben in toen met Mark Wintgens, ‘Windje’, de Discotrain begonnen. Als goeie zuiderlingen (Brabo en Limbo) leek het ons gezellig om samen te draaien en om onze feestvreugde te verhogen namen we ook zakken chips en dipsaus mee. De Discotrain had twee regels: regel i) alle verzoekplaatjes worden gedraaid, regel ii) als er geen verzoekplaatje zijn draaien we plaatjes die UVSV meisjes leuk vinden. Tot onze stomme verbazing was het succes zo groot dat Fred hopeloos bij de achterkant van de apenrotsen stond en ons een paar keer vroeg om dan nog maar een half uurtje door te draaien omdat hij het niet veilig vond de tent leeg te vegen. Was in mijn herinnering een van de weinige keren dat de Woo langer open is gebleven.
Fred:
Het was ergens in 1983, mijn vriendin woonde bij het Julianapark. Een van haar huisgenoten bleek een oud president van het Petit Comité te zijn. Gestraald in zijn eerste studie, buffelend om de tweede voor z’n dertigste af te ronden. Ik kwam net kijken, was beginnend DJ en smulde van zijn verhalen. Ik vroeg hem om weer eens een keer mee te gaan. Na heel veel nee’s kwam het er toch een keer van en na vijf jaar niet in de Woo te zijn geweest dronk hij daar weer eens een potje op een vrijdagnacht. Hij kende niemand, niemand kende hem. Inmiddels was het drie uur, stampvol. Ontegenzeggelijk beviel het gedrag van een iets te vrijpostige barkeeper hem niet, want binnen no time was de hele Woo hel verlicht. Kennelijk zat het knopje nog op de zelfde plek als vijf jaar geleden … Muziek gelijk ook maar uit, het was ineens doodstil! Zo ongeveer alle barkeepers snelden op hem af en wilden deze ouwe man het liefst horizontaal afvoeren, totdat … een van hen hem wél herkende. Inmiddels was Fred naar de plaats des onheils getogen, zoals altijd getooid met zwarte kevlar handschoenen en schijnwerper. Er was een korte blik van herkenning (het was nog steeds muisstil …), ze praatten wat, Fred deed het licht weer uit, de muziek ging weer aan en de nacht was nog jong …
Diederik:
De drie platen theorie. Waarschijnlijk van een oudere dj, hoor graag op de reünistendag wie de uitvinder is. Theorie gaat als volgt: je moet altijd platen draaien in groepjes van drie van hetzelfde genre. Eerste plaatje, medelid is al zo onder invloed dat hij past tegen het einde van het nummer beseft dat het een plaatje is wat hij kent en waar hij nog enigszins op zou kunnen bewegen. Tweede plaatje, hij moet nu al zijn moed bij elkaar rapen om naar een meisje te gaan en haar te vragen of ze met hem de dansvloer op wil. Derde plaat, eindelijk ze zijn op de dansvloer gearriveerd en het zou toch zonde zijn als er dan heel andere muziek gedraaid zou worden.
Eerst zorgen dat je de dansvloer vol draaide met populaire platen en dan net zo lang blind singeltje pakken tot de dansvloer leegliep.
Spelletje blind draaien. Je had toen een rij platenbakken met singels op reikhoogte en LPs onderin. Eerst zorgen dat je de dansvloer vol draaide met populaire platen en dan net zo lang blind singeltje pakken tot de dansvloer leegliep. Wie het langst de dansvloer volhield had gewonnen.
Joost:
Goed gemutst – ik kan me nog avonden herinneren Diederik dat we beiden met een hoes van een LP – in uiterste gevallen ook een dubbel-LP – op ons hoofd stonden te draaien. Liefst van die soft-porno disco. Cherry Lady of nog erger van Modern Talking, Illusion van Imagination. Dat werk. En dan langzaam overgaan in het swingender maar nog steeds tamelijk dubieuze werk – Born to be Alive van Patrick Hernandez, Foxy met Get Off, of Karen Young met haar Hot Shot. Om gewoon te eindigen met de Doobies en de Long Train Running. Kan me ook verhitte discussies voor de geest halen tijdens DJ vergaderingen over wel/niet instemmen van plaatjes, inclusief het thema dat uitgestemde plaatjes vervolgens via privé-kanalen toch werden ingekocht. Was dit nu wel of juist niet toegestaan?
Idem de vraag of de dames van UVSV mochten draaien. Kan me herinneren dat we een keer (1 x!) een avond hebben “toegestaan”. En de discussie over het thema “draaien door klanten /niet-leden”. In het bijzonder de vaste gast Paulus (die om voor mij nog steeds onopgehelderde redenen ook wel “beschuitje” werd genoemd) had daartoe een diepgekoesterde wens. Met name barkeepers waren op dat laatste aspect heel weinig verdraagzaam. Op dat vlak kan ik me ook wel avonden herinneren dat de barploeg ging muiten vanwege een overdosis vermeende kutmuziek. Dan regende het ineens ijsblokken op het meubel. Is op de complexe symbiose DJ en barkeeper al ingegaan?
Ik kan me ook nog vrij levendig herinneren het begin van de avond. Meubel klaar zetten, plaatjes uitzoeken, en dan – als tijd over – ff de barploeg helpen. Dan kwam ook vaak het verzoek “om ff bij de deur te gaan zitten”, om in moderne termen gesproken het “one team” gevoel inhoud te geven. Dat was soms best hachelijk.
Destijds waren er drie portiers: Ben, Cor en Fred. Ik had altijd moeite met het verstaan van Ben (Zwezerijnen, van de bekende boksschool), een soort binnensmonds gesproken plat Utrechts. Ben had bovendien als hobby om af en toe ff te testen of je buikspieren wel voldoende ontwikkeld waren. Dan had je op een onverwacht moment een harde peut in je maag te pakken, soms terwijl je aan een soort van rekstok hing (althans die herinner ik me, is dit een gedeelde herinnering?) in het portiershok. “Ja jochie….”
Joost Hugo:
Op een donderdag avond als DJ i.o. had ik gepland naar de plee te gaan (mocht nog niet in de Steeg) en daarom een ‘extended version’ opgelegd. Ik meen dat het Sheila E. was. Staande in de plee luisterend naar mijn eigen gezeik kwam de Maxi Single tot een eind….. Een onprettig gevoel van dat iedereen naar je kijkt bekroop me. Toen ik de plee uitliep was Ben inmiddels uit zijn hok gekomen en beet me toe ‘je bent doooood, dooie’. Prachtig.
Verder was er zoals iedereen weet de zg. Woo hit. Meestal een plaat die het in de hitlijsten helemaal niet goed gedaan had maar door het ‘frequent pluggen’ in de Woo tot een Woo hit was geevolueerd. Een paar voorbeelden: Je suis un Rockstar van Bill Wyman, I love the sound of breaking glass van Nick Lowe en When will you be mine van de Average White Band. Als je nog meer Woo hits kent (vast en zeker) laat het graag weten.
Een andere DJ in spe, G.J. Pulles, was tijdens zijn eerst naborrel zo geintimideerd dat hij eieren voor zijn geld koos en over het hoge hek van de steeg klom en in de nacht verdween.
Om de mooie meisjes wat dichterbij te halen moesten zij op de dansvloer gehaald worden. Dit vereiste een goede timing en de juiste hit. Meestal lukte het wel met b.v. You came van Kim Wild, Let’s talk about sex een 12″ waarvan ik de bandnaam kwijt ben/Salt ‘n Pepa of Sexomatic van de Bar-kays. Succes verzekerd !
Als laatste werd ik steevast op Zondag ingepland vanwege mijn achternaam die verbastert was tot Sjon. Ja, je raadt het al: Sjondag….. Ik had helaas elke Maandag om 09.00 uur college en iedereen vroeg zich af wat die naar verlept bier en rook stinkende student in de college banken deed.