door Jan Westerman

De kerels die de Woolloomoolo hebben opgezet in 1970 deden iets, waarvan ze waarschijnlijk op dat moment niet de consequenties overzagen. Als dit wel zo was: Hulde, Hulde, Voo!!!

Er was in Utrecht geen gelegenheid, waar je zeer goedkoop  na middernacht naar goede muziek kon luisteren en je zelfs eventueel kon dansen met het op dat moment beoogde slachtoffer (M/V).

Dit was dermate succesvol, dat op de Societeit het idee van het samengaan met de Ufjes in ieder geval op de lange baan geschoven kon worden. Een verdienmodel dus en ook nog eens supergezellig.

Een Woo-Pasje werd zodoende een kostbaar bezit en onze klanten waren niet slechts Corps-Ballen, maar gelukkig ook normale mensen. In mijn DJ tijd hadden we 2 knorren (altijd een hekel aan dat woord gehad!), die zeer gewaardeerde mede-DJ’s waren. Paul Stramrood en Henny de Vos hoorden er zeer wel bij en Ik kan me gelukkig prijzen, dat ik ze nog steeds als vrienden mag betitelen.

Wat een geweldige tijd hadden we en bovendien was er iets bijzonders en dat was het volgende:

Er was op dat moment 1 plek waar je naar toe kon op een nacht, terwijl alles verder gesloten was in Utrecht….de Woo!

Er was op dat moment 1 plek waar je naar toe kon op een nacht, terwijl alles verder gesloten was in Utrecht….de Woo!

Er werd op zo’n avond weinig of niets verdiend, maar we waren er wel.

Toen ik nog op de middelbare school zat in Utrecht meende een DJ het met mijn – een toen nog soort van – minderjarige zusje te moeten doen. Omdat hij met haar een weekje op het IJsselmeer wilde zeilen (ach…) en ik al in de Woo werkte in de garderobe met Rooie Piet en ons aller Fred (wij zijn samen in de Woo begonnen) vroeg hij mij om zijn werk over te nemen. Als scholier was ik dus ineens DJ en ik heb van elk moment genoten.

Mijn ouders woonden in Utrecht en dus waren de ingewikkelde avonden, waarop iedereen naar zijn ouders ging voor mij, maar ik deed dat heel graag. 

Waarschijnlijk heb ik die nacht (en Oudejaarsnacht) wel een keer of 8 gedaan. Altijd was er wel een gezellige Bar-Ploeg en andere mede-leden, die niet met Pappa en Mamma op wintersport konden, omdat er in januari herkansingen voor tentamens waren. Op een gegeven moment heb ik het niet meer kunnen doen, want ik moest naar de Nachtmis in de St. Jan in De Bosch, omdat mijn toekomstige (en uiterst kortstondige) schoonouders daar prijs op stelden. 

Standaard trokken we de Kerstboom uit de voorzaal van PHRM en sloten die aan, op wat wij het “lichtorgel” noemden. In mijn tijd moesten DJ’s nog tekst hebben en dus maakten we er altijd een weddenschap van: Hoe lang houden de lichtjes het vol?? Het heeft iets met voltage of dat andere ding te maken, maar.. het dennetje ging er altijd aan. 

Er kwamen altijd klanten, die geen of geen leuke ouders hadden, niks met Kerstmis hadden en nergens anders terecht konden, maar die hebben we altijd met heel veel plezier een zo leuk mogelijke avond bezorgd. 

Het ging echt eens niet over geld. gewoon een mooie Nachtmis.

(Mis het nog steeds!)

Jan Westerman